به گزارش سلامت نیوز به نقل از وری ول هلث، بیماری تیروئید گاهی اوقات می تواند باعث حملات مکرر بثورات پوستی خارش دار به نام کهیر شود. در واقع، تا 30 درصد از افراد مبتلا به کهیر مزمن یک بیماری خود ایمنی زمینه ای دارند که غده تیروئید در گردن را تحت تأثیر قرار می دهد. 

کهیر مزمن به‌خصوص در افرادی که به بیماری تیروئید هاشیموتو مبتلا هستند، شایع است. این بیماری خودایمنی منجر به کم‌کاری تیروئید می‌شود. این جوش‌ها به صورت لکه‌های قرمز یا رنگ پوست که برآمده هستند، ظاهر می‌شوند.

علائم بثورات ناشی از بیماری تیروئید

کهیرهای مرتبط با بیماری تیروئید مشابه کهیرهای ناشی از علل دیگر است. بثورات به سرعت رشد می کنند و می توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. 

اکثر موارد کهیر بسته به علت آن طی چند روز تا چند هفته از بین می‌رود. با این حال، کهیرهای مرتبط با یک اختلال خودایمنی تیروئید احتمالاً مزمن هستند، به این معنی که بیش از شش هفته طول می‌کشند و اغلب در طی ماه‌ها یا سال‌ها عود می‌کنند. 

علائم کهیر مزمن عبارتند از: 

• لکه های برآمده قرمز یا همرنگ پوست.
• لکه هایی که می توانند شکل و اندازه را تغییر دهند، گاهی اوقات محو می شوند و بعداً دوباره ظاهر می شوند.
• لکه ها خارش دارند و گاهی شدید هستند و یا احساس سوزش دارند.
• بثورات تیروئید خارش دار می تواند در گردن، قفسه سینه، پشت، صورت و باسن ایجاد شود.

کهیرهای مرتبط با بیماری خودایمنی تیروئید اغلب مزمن هستند. 

چرا بیماری تیروئید باعث ایجاد بثورات می شود؟

بیماری های خود ایمنی بیماری هایی هستند که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول ها و بافت های خود حمله می کند. این کار را با پروتئین‌های ایمنی به نام اتوآنتی‌بادی‌ها انجام می‌دهد که باعث بروز حملات مزمن یا مکرر می‌شوند.

در مورد بیماری خودایمنی تیروئید، غده تیروئید هدف حمله است که می تواند منجر به کم کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید شود.

اتوآنتی‌بادی‌هایی که گیرنده خاصی را که در بافت‌های زیر پوست یافت می‌شود هدف قرار می‌دهند، در طول تشدید علائم ایجاد می‌شوند. این گیرنده‌ها وقتی گیرنده های دیگر را فعال می کنند  باعث تولید پروتئینی به نام ایمونوگلوبولین E (IgE) و زنجیره‌ای از رویدادهایی می‌شوند که منجر به آلرژی می‌شود. 

IgE آنتی بادی مسئول واکنش های آلرژیک مانند کهیر یا بثورات پوستی است.

تصور می شود که خودایمنی یکی از شایع ترین علل کهیر مزمن است. با این حال، همه بیماری های خودایمنی باعث پاسخ IgE نمی شوند.

تیروئیدیت هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو شایع ترین نوع بیماری خودایمنی تیروئید است. 
کهیر مزمن ممکن است همراه با ظاهر شدن علائم خودایمنی یا زمانی که بیماری تحت بالینی است (به معنی فعال اما بدون علائم آشکار) رخ دهد. در طول دوره های تحت بالینی، حتی سطوح پایین اتوآنتی بادی ها می تواند پاسخ IgE را تحریک کند. 

در حالی که تیروئیدیت هاشیموتو ممکن است خطر ابتلا به کهیر مزمن را افزایش دهد، هر فردی که مبتلا به هاشیموتو است دچار کهیر نمی شود. این وضعیت نشان می دهد که سایر عوامل محیطی یا ژنتیکی ممکن است در این خطر نقش داشته باشند. 

بیماری گریوز

بیماری گریوز یک اختلال خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به غده تیروئید حمله می کند و منجر به تولید بیش از حد هورمون تیروئید می شود و باعث می شود که عملکردهای بدن تسریع شود. 

در موارد نادر، کهیر با این نوع بیماری تیروئید مرتبط است. یک مطالعه موردی در سال 2021 فردی مبتلا به بیماری گریوز را توصیف کرد که دچار بثورات گردنی شد که بعداً به سایر قسمت‌های بدن نیز سرایت کرد. 

با توجه به تحقیقات محدود، مکانیسم ارتباط کهیر و پرکاری تیروئید هنوز به وضوح شناخته نشده است. 

سایر بیماری های خود ایمنی مرتبط با کهیر

کهیر مزمن نیز با سایر اشکال بیماری های خودایمنی تیروئید مرتبط است. این موارد عبارتند از:

• تیروئیدیت بدون درد: این نوعی از تیروئیدیت هاشیموتو است که با عملکرد بیش از حد تیروئید مشخص می شود و گاهی اوقات عملکرد تیروئید کم کار می شود. 
• تیروئیدیت تحت حاد: این اغلب از یک عفونت ویروسی ناشی می شود و با گردن درد پیشانی، تب و علائم تیروئید پرکار ظاهر می شود. 
• تیروئیدیت پس از زایمان: تیروئید ممکن است پس از بارداری ملتهب شود و به پرکاری تیروئید و به دنبال آن کم کاری تیروئید منجر شود. 

این شرایط اغلب گذرا هستند و در بسیاری از موارد، عملکرد تیروئید به حالت عادی باز می گردد و علائم برطرف می شوند.

بسیاری از بیماری های خودایمنی دیگر ممکن است باعث کهیر مزمن شوند، از جمله: 

• لوپوس
• پلی میوزیت
• درماتومیوزیت
• روماتیسم مفصلی
• شوگرنسندرم
• بیماری سلیاک
• دیابت نوع 1

شرایط مرتبط

علائم پوستی دیگری نیز وجود دارد که می تواند با بیماری تیروئید ظاهر شود.

میکسدم پرتیبیال یک بیماری پوستی است که می تواند با بیماری های خود ایمنی تیروئید مانند تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری گریوز رخ دهد. این ماده باعث رسوب یک مایع روان کننده طبیعی به نام اسید هیالورونیک در زیر پوست می شود که باعث ایجاد گره های صورتی یا ارغوانی در پایین پاها می شود. 

سایر علائم پوستی که می توانند با کم کاری تیروئید ظاهر شوند (مانند تیروئیدیت هاشیموتو) عبارتند از: 

• لک شدن یا تغییر رنگ
• دست و پاهای سرد
• بافت خشک و درشت
• ترک خوردن پوست

علاوه بر این، شرایطی که باعث پرکاری تیروئید می شود (مانند بیماری گریوز) می تواند منجر به علائم دیگری نیز شود مانند:

• برافروختگی صورت
• قرمزی در کف دست
• تعریق بیش از حد در کف دست ها و یا کف پاها
• پوست نازک، نرم و گاهی براق

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

کهیر اغلب خود محدود شده و شدید نیست. با این حال، اگر بثورات شما مزمن است و یا فکر می‌کنید ممکن است با بیماری تیروئید مرتبط باشد، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید.

آنها ممکن است شما را به یک متخصص غدد، یک پزشک متخصص در تشخیص و درمان اختلالات هورمونی مانند بیماری تیروئید ارجاع دهند.

در صورت تشخیص، بیماری تیروئید نیاز به مدیریت مادام العمر با درمان مناسب دارد.

به طور کلی، هر زمان که شیوع کهیر ناگهانی، سریع و شدید باشد، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

اگر علائم آنافیلاکسی را تجربه کردید،  با ۱۱۵ تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس خود بروید:

• شیوع ناگهانی کهیر یا بثورات پوستی
• دشواری در تنفس، از جمله تنگی نفس و خس خس سینه
• ضربان قلب سریع غیر طبیعی
• سبکی سر یا غش
• تورم لب ها، صورت یا گلو
• لکه دار شدن ناگهانی پوست

تشخیص علت کهیر مزمن

کهیر معمولاً از روی ظاهر آن قابل تشخیص است.

شناسایی علت زمینه ای یک موضوع متفاوت است و اغلب شامل فرآیندی برای حذف برای محدود کردن علل احتمالی است.

اگر کهیر مزمن و یک بیماری خودایمنی تیروئید دارید، ممکن است منطقی به نظر برسد که هر دو مرتبط باشند. ااین نوع بثورات همچنین می تواند توسط برخی غذاها، داروها، محرک های محیطی و غیره ایجاد شود. 

تشخیص علت ممکن است شامل آزمایش خون و بیوپسی پوست برای رد شرایط عفونی یا التهابی (مانند واسکولیت ) باشد. برای رد انواع خاصی از آلرژی ها یا عدم تحمل غذایی ممکن است از تست های پوستی و چالش های غذایی استفاده شود. 

اگر مشکوک به بیماری خودایمنی تیروئید باشد، پزشک شما ممکن است آزمایش‌هایی را برای کمک به تأیید تشخیص تجویز کند، از جمله:

• تست سرم پوست اتولوگ (ASST)، روشی که برای اندازه گیری واکنش خود ایمنی شما به هیستامین تزریق شده در زیر پوست استفاده می شود .
• آزمایشات هورمون تیروئید، آزمایش خونی که برای اندازه گیری سطح هورمون های تیروئید TSH، T3 و T4 استفاده می شود.
• آزمایشات آنتی بادی خود ایمنی تیروئید، آزمایش خونی که برای تشخیص اتوآنتی بادی های تیروئید مانند anti-TSH، anti-TPO و anti-Tg 21 استفاده می شود.

کهیر مزمن می تواند در نتیجه خودایمنی رخ دهد. اما، می تواند مستقل از بیماری تیروئید نیز به دلایلی رخ دهد، از جمله: 

• آلرژی و عدم تحمل غذایی
• قرار گرفتن در معرض سرما 
• استرس (کهیر ناشی از استرس)
• نور خورشید ( کهیر خورشیدی )
• ورزش (کهیر ناشی از ورزش)
• فشار روی پوست، مانند کمربند تنگ (کهیر فشاری)
• خاراندن ( درماتوگرافی)

کهیر همچنین ممکن است یکی از عوارض جانبی رایج برخی از داروهای تیروئید باشد. متیمازول و پروپیل تیوراسیل که برای درمان تیروئید پرکار استفاده می شوند، می توانند باعث ایجاد این نوع راش در برخی افراد شوند. 

در برخی موارد، ممکن است هیچ دلیل آشکاری برای شیوع مکرر وجود نداشته باشد. این کهیر مزمن ایدیوپاتیک (CIU) نامیده می شود. 

ممکن است زمان هایی وجود داشته باشد که کهیر نشانه یک آلرژی شدید و کل بدن به نام آنافیلاکسی باشد. آنافیلاکسی یک اورژانس پزشکی است که در صورت عدم درمان می تواند منجر به شوک، کما، نارسایی قلبی یا تنفسی و مرگ شود. 

نحوه درمان بثورات تیروئید

کهیر اغلب یک اتفاق است که بدون درمان خود به خود از بین می رود. راش هایی که عود می کنند معمولاً باید درمان شوند، به خصوص اگر شدید یا مداوم باشند.

صرف نظر از علت کهیر، اهداف درمان یکسان است: تسکین علائم و جلوگیری از عود. 

اولین و مسلماً مهمترین هدف جلوگیری از هر گونه محرکی است که باعث تحریک کهیر می شود. این موارد از فردی به فرد دیگر متفاوت است. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: 

• حساسیت غذایی
• تمرین های ورزشی دشوار
• تغییرات ناگهانی دما
• فشار
• داروها

سایر گزینه های درمانی شامل کرم های ضد خارش موضعی، آنتی هیستامین های خوراکی و جایگزینی هورمون تیروئید است.

کرم های ضد خارش موضعی

کرم‌ها و اسپری‌های موضعی مورد استفاده برای کاهش خارش و التهاب ممکن است در مدیریت علائم کهیر مفید باشند، به‌ویژه اگر کهیر گسترده نباشد. 

گزینه های بدون نسخه عبارتند از: 

• کرم هیدروکورتیزون 1% موضعی
• کرم های آنتی هیستامین مانند کرم متوقف کننده خارش بنادریل
• کرم یا اسپری لیدوکائین
• آنتی هیستامین ها و سایر داروهای آلرژی

اگر کهیر گسترده باشد، آنتی هیستامین های خوراکی ممکن است گزینه بهتری باشند. این داروها یک ماده شیمیایی به نام هیستامین را مسدود می کنند که در واکنش های آلرژیک نقش دارد.

آنتی هیستامین ها خط اول درمان کهیر متوسط ​​تا شدید هستند. معمولاً آنتی هیستامین های نسل دوم توصیه می شود، زیرا باعث خواب آلودگی نمی شوند.

آنتی هیستامین های بدون نسخه که برای درمان کهیر استفاده می شوند عبارتند از: 

• آلگرا (فکسوفنادین)
• کلاریتین (لوراتادین)
• زیرتک (سیتریزین)

اگر خارش یا سوزش خواب شما را مختل می کند، آنتی هیستامین های نسل اول مانند بنادریل (دیفن هیدرامین) آرام بخش هستند و ممکن است به کنترل علائم شما کمک کنند. 

اگر آنتی هیستامین های خوراکی نتوانند علایم شما را تسکین دهند، ممکن است داروهای دیگری نیز تجویز شوند، از جمله: 

• آنتاگونیست های هیستامین H2 مانند تاگامت (سایمتیدین) و پپسید (فاموتیدین) که بدون نسخه یا با نسخه در دسترس هستند
• آنتاگونیست های گیرنده لوکوترین مانند Singulair (مونتلوکاست) که با نسخه در دسترس هستند
• کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون که با نسخه در دسترس هستند

آنتی هیستامین ها و کورتیکواستروئیدهای خوراکی می توانند در عملکرد غده تیروئید شما اختلال ایجاد کنند. در صورت مصرف هر یک از این موارد، ممکن است پزشک شما نیاز به تنظیم دوز هورمون تیروئید شما داشته باشد.